Subsydia oparte na produkcji rolniczej są powszechną formą dotacji w wielu krajach, zarówno tych słabiej rozwiniętych (z powodu ich ekonomicznych problemów w uzyskiwaniu zadowalającego poziomu samowystarczalności żywnościowej), jak i wysoko rozwiniętych. Jednak na przełomie XX i XXI wieku wsparcie to nie było tak popularne. Dopiero w drugiej dekadzie zaczęło być przywracane, co niekiedy określa się terminem „recoupling”. Pandemia COVID-19 oraz wojna ukraińsko–rosyjska to bez wątpienia dwie ważne okoliczności, które zwiększyły zainteresowanie tymi subsydiami. Ważne jest zatem poznanie uzasadnień teoretycznych i społeczno-politycznych dla sięgania po dotacje oraz problemów związanych z konstruowaniem schematów wyznaczania ich stawek jednostkowych. Po przeprowadzeniu całości analizy okazało się, że teoria mikroekonomii dostarcza raczej argumentów przeciw szerokiemu stosowaniu subsydiowania produkcji rolniczej. Mało przekonujące są również uzasadnienia dla prowadzenia takiej polityki, która odwołuje się do trudności występujących w poszczególnych sektorach rolnictwa. Kalkulowanie stawek płatności jednostkowych jest wyzwaniem z uwagi na brak solidnej metodologii oraz odpowiednio wiarygodnych danych źródłowych.