W 2022 roku mija trzydzieści lat od uchwalenia Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmiany klimatu. Jest to okres wystarczająco długi, aby ocenić skuteczność tej polityki. Celem niniejszego artykułu jest ustalenie dotychczasowych osiągnięć polityki klimatycznej i określenie na tej podstawie najbardziej prawdopodobnych kierunków dalszych działań w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych. Szczególną uwagę poświęcono emisji pochodzenia rolniczego, co wynika ze znaczącego udziału tego sektora w globalnej emisji oraz ze specyficznej struktury emisji, tj. znaczącej roli sektora w emisji metanu i podtlenku azotu. W pracy wykorzystano analizę statystyczną na bazie danych Banku Światowego. Jej uzupełnieniem była analiza krytyczna literatury dotyczącej polityki klimatycznej. Przedstawione wyniki pokazują, że dotychczasowa polityka nie przynosi oczekiwanych efektów. Jednocześnie są przykłady (Unii Europejskiej), gdzie widoczna jest redukcja emisji gazów cieplarnianych. W efekcie udział wspólnotowej emisji w emisji globalnej ma tendencję malejącą. Dotyczy to zarówno emisji całkowitej, jak i pochodzenia rolniczego, tj. metanu oraz podtlenku azotu. Na podstawie przedstawionych danych i tendencji zachodzących w świecie najbardziej prawdopodobne wydaje się utrzymanie dotychczasowego kierunku zmian, tj. niska dbałość o klimat w skali globalnej oraz coraz większe restrykcje emisyjne w wybranych regionach świata. Takie rozwiązanie będzie jednak nieskuteczne, ponieważ zmiana klimatu to problem globalny i w tej skali musi być rozwiązany.