Celem artykułu jest przedstawienie zjawiska wykupu ziemi rolniczej (tzw. land grabbing) i jego wpływu na zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego w Afryce w latach 2000–2020. W analizie wykorzystano dane o transakcjach wykupu pochodzące z bazy Land Matrix oraz akty prawne znajdujące się w internetowym repozytorium kontraktów, tj. w Open Land Contracts (OLC) Uniwersytetu Columbia. W artykule zastosowane zostały metody badań niereaktywnych, m.in. metoda analizy literatury przedmiotu oraz metoda statystyczno-opisowa. W latach 2000–2020 zarejestrowano najwięcej transakcji wykupu ziemi rolniczej w skali świata. Transakcje były zawierane w całym okresie, choć najwięcej z nich zawarto w latach 2007– 2011, tj. w okresach wyższych cen artykułów rolnych. Pod względem celów szczegółowych w transakcjach rolniczych dominowały uprawy żywności, odpowiednio: 182 transakcje i ponad 1 mln ha zakontraktowanej ziemi oraz produkcja roślinna na biopaliwa – 55 transakcji i prawie 1,5 mln ha ziemi. W fazie operacyjnej, tj. produkcji, znajdowało się 64,3% transakcji wykupu ziemi rolniczej. Przeprowadzone badania pozwoliły na sformułowanie następujących wniosków: w części umów w ogóle pomijano kwestię bezpieczeństwa żywnościowego lokalnych społeczności, co pozostaje w sprzeczności z deklaracjami rządów państw, których celem miało być jego zagwarantowanie; wskutek „wadliwości” kontraktów (vide sposób zawarcia oraz egzekwowanie) zostają one unilateralnie unieważniane przez sądy krajowe w kraju goszczącym bądź są zaskarżane przez inwestorów; land grabbing przyczynia się do utraty lub obniżenia poziomu bezpieczeństwa żywnościowego krajów ubogich, które zabiegają o pozyskanie inwestycji w grunty orne.