Głównym celem prezentowanej analizy jest określenie efektywności różnych form chowu trzody chlewnej. W artykule przedstawiono drastyczny spadek liczby gospodarstw trzodowych oraz pogłowia świń w Polsce w ostatnich latach. Efektem tych zmian było zmniejszenie samowystarczalności w zakresie produkcji żywca wieprzowego. W sytuacji spadku krajowej podaży żywca wieprzowego miał miejsce wzrost importu, głównie warchlaków do dalszego tuczu. Oprócz dominującego systemu produkcji żywca wieprzowego w cyklu zamkniętym rozwinął się również system produkcji w cyklu otwartym oraz mieszanym. Warchlaki z importu stanowiły podstawę cyklu otwartego, który był prowadzony w dwóch formach: na własny rachunek i w formie nakładczej. Materiał do badań stanowiły dane GUS-u oraz FADN. Zastosowano metodę analizy tabelarycznej i wskaźniki korelacji. Analiza efektywności produkcji żywca wieprzowego w systemie zamkniętym i otwartym wykazała, że najbardziej efektywny okazał się system zamknięty o większej skali (sprzedaż minimum 400–700 tuczników w roku). System z cyklem otwartym na własny rachunek zapewniał wyższy dochód od tuczu w systemie nakładczym, który gwarantował uzyskanie satysfakcjonującego dochodu. System w cyklu otwartym na własny rachunek wymaga jednak od producenta posiadania własnego kapitału na zakup warchlaków i pasz. Uzyskanie wyższego dochodu wiąże się z większym ryzykiem. Wyciągnięto wniosek, że tucz w formie nakładczej jest wskazany dla producentów posiadających odpowiednie do tuczu budynki, którzy jednak nie dysponują własnymi środkami pieniężnymi i nie są skłonni do podejmowania ryzyka.