Tworzenie polityki rolnej staje się coraz trudniejszym zadaniem. Liczba czynników, które należy wziąć pod uwagę, systematycznie rośnie, jednocześnie następuje wzrost zróżnicowania potrzeb rolnictwa, jak i oczekiwań konsumentów i podatników. W tej sytuacji dotychczasowe podejście do kreowania polityki rolnej przestaje zdawać egzamin. Ostateczny kształt wspólnej polityki rolnej (WPR) w nowych wieloletnich ramach finansowania Unii Europejskiej nie został jeszcze w pełni ustalony. Prace przedłużają się z wielu różnych powodów. Obecna Komisja Europejska wiele uwagi poświęca wyzwaniom środowiskowo-klimatycznym, proponując realizację strategii Europejski Zielony Ład. Jednym z kluczowych elementów tej koncepcji rozwojowej jest strategia „Od pola do stołu”, która wskazuje kierunki transformacji systemów żywnościowych w UE. Pojawia się pytanie, czy zaproponowany kształt strategii UE wobec rolnictwa jest optymalny z punktu widzenia stojących przed tym sektorem wyzwań. Odpowiedzi na to pytanie może udzielić ekonomia złożoności, która oferuje podejście do tworzenia polityki bazujące na dostrzeżeniu złożoności systemów społeczno-ekonomicznych i ich specyficznej dynamiki wymagającej określonego ukształtowania podejmowanych przez państwo działań. Celem artykułu jest prezentacja ekonomii złożoności jako podejścia odpowiedniego do tworzenia polityki rolnej w kontekście wielu zróżnicowanych wyzwań stojących przed tym sektorem oraz wskazanie, na ile obecnie tworzona polityka rolna uwzględnia wskazówki ekonomii złożoności.