Cel pracy:
Pierwsza połowa 2025 r. zbiega się z kluczowym etapem reformy Unii Europejskiej dotyczącej nowych technik genomowych (NTG). Przyjęcie projektu rozporządzenia wprowadzającego prawne rozróżnienie między roślinami NTG1 i NTG2 stanowi odejście od ram ostrożnościowych ustanowionych w dyrektywie 2001/18/WE. W artykule dokonano oceny regulacji prawnych dotyczących GMO w rolnictwie UE, opierając się na przykładzie Polski jako kraju, w którym wdrożono te rozwiązania.

Materiał i metody:
W badaniu zastosowano analizę prawno-porównawczą przepisów UE, orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, raportów EFSA i Komisji Europejskiej oraz krajowych dokumentów prawnych. Przykład Polski został wykorzystany w celu ukazania luk i sprzeczności regulacyjnych.

Wyniki:
Uzyskane wyniki wskazują na występowanie systemowych niespójności między przepisami dotyczącymi GMO obowiązującymi w Unii Europejskiej a regulacjami krajowymi, co prowadzi do powstania rozproszonego i niespójnego systemu regulacyjnego.

Wnioski:
Wyniki wskazują na rozdrobniony i niespójny system, który podważa wysiłki na rzecz ustanowienia jednolitej polityki rolnej. W artykule przedstawiono argumenty za harmonizacją przepisów i podkreślono potencjał krajowych źródeł białka (takich jak rośliny strączkowe i soja niemodyfikowana genetycznie) w zakresie zmniejszenia zależności od importu GMO i wzmocnienia autonomii białkowej UE.