Celem artykułu jest analiza sposobów wykorzystania internetu przez wiejskie gospodarstwa domowe w wybranych krajach Unii Europejskiej (UE), ze szczególnym uwzględnieniem Polski, oraz ocena specyfiki i poziomu zróżnicowania w tym obszarze pomiędzy krajami. W badaniu dokonano podziału krajów UE na grupy na podstawie udziałów mieszkańców wsi korzystających z internetu w latach 2004–2022. Do grupowania krajów wykorzystano analizę skupień metodami Warda i k-średnich z kwadratową miarą odległości euklidesowej. Dla zrozumienia zachowań konsumentów analizie poddano różne funkcje internetu. Wykazano, że kraje europejskie można podzielić na cztery odrębne grupy w zależności od odsetka mieszkańców obszarów wiejskich, którzy mieli dostęp do internetu. Funkcje internetu ujawniły różnice w dostępie do informacji, planowaniu wizyt lekarskich, sieciach społecznościowych, kursach online i zaangażowaniu politycznym w analizowanych grupach. Stwierdzono, że nierówność cyfrowa wśród mieszkańców obszarów wiejskich w UE utrzymuje się przy różnym poziomie korzystania z internetu i wykorzystania jego funkcji. Hipoteza konwergencji sugeruje, że na obszarach słabiej rozwiniętych następuje szybszy wzrost wykorzystania internetu, co potencjalnie zmniejsza dysproporcje. Polityki promujące włączenie cyfrowe i zaawansowane szkolenia w zakresie umiejętności cyfrowych są niezbędne do zlikwidowania dystansu cyfrowego na obszarach wiejskich. Konkludując, dostęp do wielu funkcji internetu, zwłaszcza w służbie zdrowia i edukacji, pozostaje wyzwaniem wymagającym uwagi. W badaniu podkreślono znaczenie uwzględnienia kontekstu kulturowego i społeczno-ekonomicznego w zrozumieniu nierówności cyfrowych. Badanie to rzuca światło na przepaść cyfrową w wiejskich regionach UE i podkreśla potrzebę ukierunkowanych interwencji w celu zwiększenia włączenia cyfrowego i poprawy jakości życia mieszkańców obszarów wiejskich.